Kolejny spór, który dotyczył wypowiedzenia umowy o pracę. Sąd podzielił stanowisko powoda o tym, że nie było dostatecznych podstaw do rozwiązania umowy, a przyczyny wskazane przez pracodawcę w piśmie nie były prawdziwe i rzeczywiste. Klient wygrał odszkodowanie (wyrok z dnia 13 marca 2018r., IV P 533/16).

Po raz kolejny do wyjaśnienia sprawy konieczne było zasięgnięcie specjalistycznej opinii biegłego. To on stwierdził, że bez wątpienia doznany przez naszą Klientkę uraz nastąpił w wyniku wypadku przy pracy. Tę opinię w całości podzielił Sąd i rozstrzygnął sprawę na korzyść odwołującej się (wyrok z dnia 21 lutego 2018r., IV U 766/16).

Pracodawca pozwał naszą Klientkę o zapłatę określonej sumy pieniędzy w związku z ciążącą na niej odpowiedzialnością za mienie powierzone. Po wskazaniu przez nas niezasadności tego roszczenia oraz faktu, że uległo ono przedawnieniu, pracodawca cofnął swój pozew, zaoszczędzając tym samym naszej Klientce czasu i niepotrzebnych nerwów (postanowienie z dnia 21 lutego 2018r., X P 822/17).

Zdaniem organu rentowego stan zdrowia naszego Klienta uległ poprawie od czasu ostatniego orzekania o częściowej niezdolności do pracy. Renta została zabrana. Klient nie miał wątpliwości, że poprawa taka nie nastąpiła. Sąd po zasięgnięciu opinii biegłych orzekł na korzyść naszego Klienta (wyrok z dnia 15 lutego 2018r., IX U 547/17).

Tak zwana dyscyplinarka, a więc rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, jako nadzwyczajny i najbardziej dotkliwy dla pracownika sposób rozwiązania umowy o pracę, powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być ono uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie. Powyższe, zdaniem Sądu, nie wystąpiło w kolejnej tego typu sprawie prowadzonej przez nasza Kancelarię. Dzięki temu nasz Klient uzyskał żądane odszkodowanie (wyrok z dnia 26 stycznia 2018r., IV P 36/14).

Kolejna długotrwająca, ale zakończona sukcesem sprawa. Najpierw Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia, a później Sąd Okręgowy we Wrocławiu przyznały rację naszemu Klientowi i uwzględniły jego powództwo o wypłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych (wyrok z dnia 6 października 2017r., IX Pa 97/17).

Nasza Klientka domagała się od swojego byłego pracodawcy odszkodowania, gdyż jej zdaniem doszło do nieprawidłowego i nieuzasadnionego wypowiedzenia jej warunków pracy i płacy. Sąd ocenił, iż wypowiedzenie złożone naszej Klientce było prawidłowe jedynie od strony formalnej, jednakże nie było ono uzasadnione, w związku z czym Klientce przysługuje zapłata odszkodowania (wyrok z dnia 3 października 2017r., IV P 648/16).

Tym razem Kancelaria reprezentowała pracodawcę, któremu pracownik zarzucał niewywiązanie się z obowiązku zapłaty całości wynagrodzenia za pracę. Zarówno w I jak i w II instancji Sąd oddalił powództwo pracownika i przyznał rację naszemu Klientowi (wyrok z dnia 22 września 2017r., IX Pa 93/17)

Organ rentowy w trakcie postępowania kontrolnego stwierdził, iż nie znalazł dowodów potwierdzających fakt wykonywania przez naszą Klientkę działalności gospodarczej po określonym dniu. Kancelaria w sposób skuteczny w sporze sądowym wykazała, że jest on w błędzie, a działalność jest nadal prowadzona. Klientka uniknęła tym samym zwrotu nienależnie pobranego świadczenia (wyrok z dnia 12 września 2017r., IX U 42/17).

Przedmiotem kolejnego sporu z ZUS było zakwestionowanie przez organ rentowy podstawy wymiaru składek u naszej Klientki. W wyniku wniesionego przez nas odwołania Sąd zmienił decyzję organu rentowego uznając, że powierzony i wykonywany przez odwołującą się zakres obowiązków uzasadniał wysokość wynagrodzenia otrzymywanego przez naszą Klientkę i tym samym zadeklarowaną podstawę wymiaru składek (wyrok z dnia 29 sierpnia 2017r., VIII U 375/16).