Sprawa z zakresu prawa pracy jest sprawą cywilną i co do zasady podlega opłacie sądowej jak każdy proces cywilny. Zwrócić jednak należy uwagę na regulację art. 35 § 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz na przepis zawarty w art. 96 ust. 1 pkt 4 wspomnianej ustawy. Zgodnie z pierwszym ze wskazanych przepisów w sprawach z zakresu prawa pracy pobiera się opłatę podstawową w kwocie 30 złotych wyłącznie od apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Jednakże w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa kwotę 50 000 złotych, pobiera się od wszystkich podlegających opłacie pism procesowych opłatę stosunkową. Stosownie natomiast do art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nie mają obowiązku uiszczania kosztów sądowych: „pracownik wnoszący powództwo (…), z zastrzeżeniem art. 35 (…).”

Wspomniane zwolnienie podmiotowe nie obejmuje pracodawców wnoszących powództwo. Byłem o tym święcie przekonany. Oddmienne stanowisko zajął jednak ostatnio Sąd Okręgowy we Wrocławiu. Zdaniem Sądu „w obecnym stanie prawnym zgodnie z art. 35 oraz art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U z 2010r. (90) 594 – j.t.) w sprawach o wartości przedmiotu sporu do 50.000 zł obie strony, tj. pracownik i pracodawca niezależnie od tego czy są powodem, czy pozwanym, ponoszą tylko opłatę podstawową od apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.” (tak postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 31.01.2014r., VII Pz 27/14). Przyznam, że akurat wówczas taka odważna interpretacja była korzystna dla reprezentowanej przeze mnie strony. Mimo wszystko pracodawcom wnoszącym powództwa przeciwko pracownikom polecam uiszczanie opłaty sądowej od pozwu nawet wówczas, gdy wartość przedmiotu sporu nie przekracza 50.000 zł.